Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να κάνω κάποιο ταξίδι, αλλά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στη
Σιγκαπούρη είχα την τύχη να επισκεφθώ και την
Κουάλα Λουμπούρ (
Μαλαισία). Ο λόγος είναι διττός. Πρώτον τα εισιτήρια για Σιγκαπούρη μέσω Μαλαισίας ήτανε πολύ πιο φθηνά (300 ευρώ λιγότερο) και δεύτερον θα είχα την ευκαιρία να περάσω λίγες ημέρες στη Μαλαισία.
Μετά από 13 ώρες (με μια δύωρη στάση στη Ντόχα) είχα άλλη μια ώρα με το τραίνο από το αεροδρόμιο στο κέντρο της Κουάλα Λουμπούρ. Άλλη μισή ώρα για να φτάσω στον ξενώνα που έμενα και έχουμε σύνολο ένα σχεδόν 15ώρο. Αυτό είναι αλήθεια ότι πόνεσε λίγο.
Οι πρώτες εντυπώσεις αρνητικές. Ο κεντρικός σταθμός είναι καλοφτιαγμένος αλλά γύρω γύρω υπάρχει πολύ βρώμα και μαυρίλα (αυτό κάπως δικαιολογείται αν σκεφτούμε ότι γύρω από όλους τους κεντρικούς σταθμούς υπάρχει μαυρίλα και βρώμα). Το τραίνο από το αεροδρόμιο προς τον κεντρικό σταθμό κοστίζει 30
ρίγγιτς/7 ευρώ (το νόμισμα της Μαλαισίας), αρκετά ακριβά για τους Μαλαισιανούς. Αν είστε πάνω από δύο άτομα προτιμότερο είναι να πάρετε ταξί το οποίο κοστίζει 80 ρίγγιτς/20 ευρώ για να σε πάει στην πόλη.
Οι μετακινήσεις γίνανε με μετρό και μονοσιδηρόδρομο (
monorail) κυρίως. Για το μονοσιδηρόδρομο δυστυχώς δεν υπάρχει ημερήσια κάρτα διαδρομών αλλά είναι το εισιτήριο είναι αρκετά φθηνό και είναι ανάλογο με τη διαδρομή, όσο πιο μακρυά πας τόσο πιο πολλά πληρώνεις.
Από αξιοθέατα δεν πρόλαβα να δω πολλά. Πήγα μια βόλτα από China Town (σταθμός Maharajalela μονοσιδηρόδρομου) το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν έλεγε πολλά. Είναι ένας μεγάλος δρόμος με διάφορους μικροπωλητές να πουλάνε την πραμάτειά τους και από κάποιο σημείο και μετά έχει και εστιατόρια για να φας. Μου φαίνεται ότι δεν αξίζει τον κόπο να την επισκεφθεί κάποιος.
Βόλτα στους
Petrona Towers, οι πιο ψηλοί πύργοι στον κόσμο μέχρι και πριν μερικά έτη. Εκτός από τους Petrona δεν υπάρχει κάτι άλλο να δεις εκεί (εκτός από κάτι μπαράκια παραδίπλα). Κάτω από τους Petrona έχει και ένα εμπορικό κέντρο.
Επίσκεψη στα
Batu Caves. Tα Batu Caves είναι κάτι σπηλιές σε απόσταση περίπου μισή ώρας από την Kuala Lumpur. Οι σπηλιές έχουνε μετατραπεί σε θρησκευτικά κέντρα καθώς μέσα τους έχουνε χτιστεί διάφοροι ινδουϊστικοί ναοί. Η επίσκεψη είναι δωρεάν, εκτός από μία όπου πληρώνεις για να μπεις και διαδραματίζονται διάφορα θεάμα (χοροί κλπ).
Μείναμε στο
Classic Inn, δίπλα στο
Times Square, στάση Imbi με το μονοσιδηρόδρομο. Δεν συνηθίζω να μένω σε ξενώνες (hostels) αλλά αυτό μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση. Εξυπηρετικότατο προσωπικό, καθαρά δωμάτια, δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο (κλασσικά) και κοντά σε πολλά κεντρικά σημεία. Και όλα αυτά με 25 ευρώ την ημέρα για δικό σου δωμάτιο με μπάνιο.
Το βράδυ έχει αρκετή ζωή , ιδίως στον κεντρικό δρόμο υπάρχει πολύς κόσμος, αλλά όχι με μπαράκια ή κλαμπάκια αλλά κυρίως με διάφορα μαγαζιά που μένουνε ανοιχτά μέχρι αργά. Εκεί δίπλα έχει και πολλά παραδοσιακά φαγάδικα αλλά τα βρήκα λίγο τσιμπημένα, αφού ίδιο (και καλύτερο φαγητό), και μάλιστα πιο φθηνό τρως και αλλού (στο Times Square έχει μερικά φαγάδικα που είναι κορυφαία).
Για βραδυνή διασκέδαση μπορείς να επισκεφθείς την περιοχή κοντά στους Petrona όπου υπάρχουνε αρκετά καλά μπαράκια με πολύ καλή (συνήθως ζωντανή) μουσική (πήγαμε στο Beach Cafe-Bar το οποίο είχε ψηφιστεί το καλύτερο μπάρ για το 2009). Έχουνε όλα είσοδο (μαζί με ποτό) αλλά υπάρχουνε και αρκετές πόρνες για ψώνισμα που έχουνε μπλεχτεί με τους ξένους. Οπότε αν ψάχνεσαι για γυναίκες (και η αλήθεια είναι ότι πολλές από αυτές είναι πραγματικά πολύ όμορφες και πολύ προκλητικώς ντυμένες) εκεί ίσως είναι ένα καλό σημαίο να αρχίσεις. Μου είχανε πει ότι έχει πορνεία η Μαλαισία αλλά δεν περίμενα σε τέτοιο σημείο. Στην κυριολεξία πίνεις ένα ποτό και έχεις τόσα μάτια καρφωμένα πάνω σου. Η ταρίφα είναι 500 ρίγγιτς για μία ώρα, αρκετά τσιμπημένη αφού από ό,τι μας είπε ένας ταξιτζής η ταρίφα είναι στα 300 ρίγγιτς.
Εδώ όμως υπάρχει μια παγίδα. Κάποιες από αυτές τις γυναίκες είναι τρανσέξουαλς ή ladyboys, οπότε αν δε γουστάρεις τέτοιες κίνκυ καταστάσεις καλύτερα να προσέχεις.
Για βράδυ επίσης μπορείς να βγεις και στo
Changkat Bukit Bintang, έναν πολύ δημοφιλή δρόμο με μπαράκια και εστιατόρια δεξιά και αριστερά και πάρα πολύ κόσμο. Ωραίο μέρος αλλά έχει πολλούς δυτικούς και πολλά δυτικά μαγαζιά, αισθάνεσαι λες και δεν είσαι στην Μαλαισία. Αν ψάχνεις κάτι πιο παραδοσιακό ίσως και να μη σου αρέσει.
Σε γενικές γραμμές δε μου άρεσε και πολύ η Κουάλα Λουμπούρ, τη βρήκα αρκετά βρώμικη αν και είμαι σίγουρος ότι οι κάτοικοι ζούνε ευτυχισμένα παρά την φαινομενική φτώχεια τους αφού είναι συνέχεια έξω στους δρόμους (σε αυτό σίγουρα βοηθάει και ο καιρός που είναι πάντα πολύ ζεστός αλλά με πολλή υγρασία).
Τι να κάνεις στην Κουάλα Λουμπούρ... Μπορείς να δοκιμάσεις ποδομαλάξεις (foot massage) το οποίο κοστίζει 25 ρίγγιτς για μισή ώρα και το βρίσκεις σε κάθε μασατζίδικο. Το δοκίμασα και έχω ανάμεικτες εντυπώσεις. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε αλλά ούτε και ότι δε μου άρεσε. Αν γαργαλιέσαι εύκολα ή έχεις πολλά ευαίσθητα νεύρα στις πατούσες καλύτερα να μην το κάνεις γιατί σε σημεία αισθάνεσαι ότι θέλεις να φύγεις από το γαργαλητό.
Να δοκιμάσεις
durian. Είναι ένα φρούτο με σκληρό αγκαθωτό περίβλημα που για πολλούς βρωμάει αρκετά (αν και αυτό είναι σχετικό αφού άλλοι βρίσκουνε τη μυρωδιά του ευχάριστη, εμένα μου άρεσε) και το οποίο έχει απαγορευτεί στο μετρό και σε διάφορα ξενοδοχεία λόγω ακριβώς αυτής του της μυρωδιάς. Κοστίζει 15 ρίγγιτς το κιλό και περιέχει κάτι μικρούς καρπούς (σε σχέση με το μέγεθός του που είναι αρκετά μεγάλο) οι οποίοι με τη σειρά τους έχουνε ένα τεράστιο κουκούτσι. Στην ουσία αυτό που τρως είναι ένα λεπτό περίβλημα των καρπών. Και αυτό το δοκίμασα και είμαι κάπου στη μέση, κλίνοντας όμως περισσότερο στο ότι δε μου άρεσε.
Να δοκιμάσεις διάφορες παραδοσιακές γεύσεις. Γενικώς η ασιατική κουζία φημίζεται για την πολυγευσία της και είναι τόσοι οι συνδυασμοί που είναι δύσκολο να επιλέξεις. Συστήνω ανεπιφύλακτα ψάρι, γαρίδες, καβούρι και καλαμάρι αφού όλα αυτά έρχονται σε διάφορους συνδυασμούς, γλυκόξινα, με σκόρδα, πικάντικα, ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Το φαγητό είναι πάμφθηνο στα περισσότερα μέρη.
Τί να μην κάνεις στην Κουάλα Λουμπούρ... Να μην παίρνεις ταξί από το δρόμο. Οι ταξιτζήδες έχουνε την τάση να σε γδύνουνε αν σε δούνε τουρίστα. Σε χρεώνουνε υπέρογκες τιμές (που για εμάς είναι πάμφθηνα έτσι κι αλλιώς -ένα ευρώ είναι 4 ρίγγιτς-, αλλά είναι η νοοτροπία που απεχθάνομαι). Για παράδειγμα για μία απόσταση 4 ρίγγιτς μας χρέωσε 20. Αντί αυτού πρέπει να αγοράσεις κουπόνια που τα χρησιμοποιείς στα ταξί, πηγαίνεις δηλαδή στο ταμείο των ταξί, ρωτάς πόσο κοστίζει η διαδρομή χ, σου λένε ποσό ψ και αγοράζεις ένα κουπόνι. Πας μετά στον ταξιτζή, του δίνεις το κουπόνι και του λες “πήγαινέ με στο χ”. Δεν πληρώνεις τον ταξιτζή αλλά το ταμείο και μετά τον πληρώνει το ταμείο. Από το δρόμο δε συνιστά κανείς να πάρεις ταξί. Όχι ότι θα σε ληστέψουνε απλώς θα σε εξαπατήσουνε χρεώνοντάς σου περισσότερα από το κανονικό, όπως δηλαδή κάνουνε και οι νεοέλληνες ασυνείδητοι ταξιτζήδες.
Επίσης μια άλλη συμβουλή που μας δώσανε από τον ξενώνα είναι ότι αν ένας ταξιτζής σε ρωτήσει από που είσαι και σου πει ότι έχει συγγενή που σπουδάζει εκεί τότε αυτό είναι σημάδι εξαπάτησης και καλό είναι να σταματήσεις κάθε συζήτηση μαζί του. Εμένα δε μου έτυχε κάτι τέτοιο και δεν μπορώ να πω αν αληθεύει ή όχι.
Α και μια συμβουλή ακόμα. Είναι προτιμότερο να κάνεις ρίγγιτς στο κέντρο της Κουάλα Λουμπούρ παρά στο αεροδρόμιο καθώς οι διαφορές είναι εμφανείς. Στο αεροδρόμιο το πουλάνε 3,91 ενώ στο κέντρο 4,22 οπότε κερδίζεις αρκετά λεφτά παραπάνω αν έχεις αρκετό συνάλλαγμα. Η συμβουλή μου είναι να μετατρέψεις 30 ευρώ από το αεροδρόμιο (δε θέλεις παραπάνω) για να πας στην Κουάλα Λουμπούρ και τα υπόλοιπα στο κέντρο (υπάρχουνε πολλά μαγαζιά συναλλάγματος όπου και να πας).
Και ένα τελευταίο για ενημέρωση, οι μπρίζες είναι βρετανικού τύπου.
Petronas Towers
Classic Inn
Monorail
Steamboat
Jalan Alor
Batu Caves
