Σιγκαπούρη

Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω τη Σιγκαπούρη με λίγες λέξεις θα ήτανε "Λονδίνο με τροπικό καιρό". Η πόλη είναι τόσο καθαρή και όμορφη, με πολύ πράσινο και τα πάντα σε τάξη που μου θύμισε το Λονδίνο. Τι και αν πέσαμε σε περίοδο βροχοπτώσεων, αυτό δε μας εμπόδισε να κάνουμε τις βόλτες μας.

Εν ολίγοις το τί μπορείς να κάνεις στη Σιγαπούρη. Οπωσδήποτε να πας στη Sentosa, την κυρίως παραλία της Σιγκαπούρης. Τροπικό μέρος με μπαράκια και καφέ κατά μήκος της παραλίας. Το αν θα κάνεις μπάνιο το αφήνω στην κρίση σου, κάποιοι μου είπανε ότι τα νερά είναι καθαρά, άλλοι ότι είναι βρώμικα. Εγώ πάντως δεν έκανα. Εκεί κοντά έχει και ένα μεγάλο εμπορικό, το vivocity.

Οπωσδήποτε στο Clarke Quay, που στη ουσία είναι το κεντρικό βραδυνό σημείο της Σιγκαπούρης, σαν να λέμε Θησείο ή Ψυρρή.

Αν είσαι του χορού ή της νυχτερινής ζωής γενικότερα να επισκεφθείς το zouk club. Στην ουσία είναι 3 clubs ενωμένα σε ένα. Έχει είσοδο 35 σιγκαπουριανά δολλάρια/17 ευρώ (για πρόσβαση και στα 3) ή 30 δολλάρια (για πρόσβαση μόνο στο ένα) και με την είσοδο έχεις και δύο ποτά δωρεάν.

Εναλλακτικό του zouk είναι το St. James Powerstation, club που ήτανε παλαιότερα σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Bugis Street, για υπαίθριο παζάρι (κάτι σαν το Μοναστηράκι). Έχει πολύ πράμα να βρεις. Αν σου αρέσουνε πιο κυριλέ μαγαζιά το πιθανότερο είναι να μη σου αρέσει, αν θέλεις πιο παραδοσιακά θα βρεις αρκετά πράγματα.

θα σύστηνα επίσης να πας για φαγητό σε ένα γωνιακό 24ώρο φαγάδικο στη Middle Road και Bencoolen St. γωνία το οποίο είναι φανταστικό και έχει πολύ χαμηλές τιμές (5 ευρώ/10 δολλάρια Σιγκαπούρης για ένα πλήρες γεύμα). Έχει τραπεζάκια έξω στο πεζοδρόμιο και είναι λίγο παλαιό αλλά έχει πολλή καλή ποιότητα φαγητού. Αν πας να δοκιμάσεις οπωσδήποτε prata με μπανάνα και prata με φράουλα όπως και τσάι με γάλα.

Μπορείς να επισκεφθείς το Marina Bay και πιο συγκεκριμένα το Marina Bay Sands, όπου στεγάζει ένα εμπορικό, το καζίνο, ξενοδοχείο και διάφορα άλλα. Για 20 σιγκαπουριανά δολλάρια αξίζει να επισκεφθείς την οροφή του Marina Bay Sands όπου έχεις θέα όλη τη Σιγκαπούρη. Εκεί έχει και πισίνα που κολυμπάς και έχεις τρομερή θέα αλλά δυστυχώς η χρήση της είναι αποκλειστικώς για τους πελάτες του ξενοδοχείου.

Το Merlion, η μασκότ της Σιγκαπούρης, ένα άγαλμα μισό λεοντάρι και μισό ψάρι. Σε εκείνη την περιοχή, κατά μήκος της κοίτης, υπάρχουνε μερικά μπαράκια και εστιατόρια.

Οι μετακινήσεις γίνονται με μετρό (αλλά και τα ταξί είναι πολύ φθηνά). Η τιμή του εισιτηρίου είναι ανάλογη με την απόσταση. Το εισιτήριο είναι μια πλαστική κάρτα που όταν την χρησιμοποιήσεις τη βάζεις πίσω στο μηχάνημα και παίρνεις ένα αντίτιμο (στην ουσία στην τιμή του εισιτηρίου περιλαμβάνεται και η τιμή της κάρτας, που αν δεν τη δώσεις πίσω χάνεις τα λεφτά σου).

Οι μπρίζες είναι βρετανικού τύπου.



Sentosa



Clarke Quay


Merlion



Bugis





H θέα από το Marina bay Sands



Ινδουϊστικός και Βουδιστικός ναός.

Kuala Lumpur

Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να κάνω κάποιο ταξίδι, αλλά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στη Σιγκαπούρη είχα την τύχη να επισκεφθώ και την Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία). Ο λόγος είναι διττός. Πρώτον τα εισιτήρια για Σιγκαπούρη μέσω Μαλαισίας ήτανε πολύ πιο φθηνά (300 ευρώ λιγότερο) και δεύτερον θα είχα την ευκαιρία να περάσω λίγες ημέρες στη Μαλαισία.

Μετά από 13 ώρες (με μια δύωρη στάση στη Ντόχα) είχα άλλη μια ώρα με το τραίνο από το αεροδρόμιο στο κέντρο της Κουάλα Λουμπούρ. Άλλη μισή ώρα για να φτάσω στον ξενώνα που έμενα και έχουμε σύνολο ένα σχεδόν 15ώρο. Αυτό είναι αλήθεια ότι πόνεσε λίγο.

Οι πρώτες εντυπώσεις αρνητικές. Ο κεντρικός σταθμός είναι καλοφτιαγμένος αλλά γύρω γύρω υπάρχει πολύ βρώμα και μαυρίλα (αυτό κάπως δικαιολογείται αν σκεφτούμε ότι γύρω από όλους τους κεντρικούς σταθμούς υπάρχει μαυρίλα και βρώμα). Το τραίνο από το αεροδρόμιο προς τον κεντρικό σταθμό κοστίζει 30 ρίγγιτς/7 ευρώ (το νόμισμα της Μαλαισίας), αρκετά ακριβά για τους Μαλαισιανούς. Αν είστε πάνω από δύο άτομα προτιμότερο είναι να πάρετε ταξί το οποίο κοστίζει 80 ρίγγιτς/20 ευρώ για να σε πάει στην πόλη.

Οι μετακινήσεις γίνανε με μετρό και μονοσιδηρόδρομο (monorail) κυρίως. Για το μονοσιδηρόδρομο δυστυχώς δεν υπάρχει ημερήσια κάρτα διαδρομών αλλά είναι το εισιτήριο είναι αρκετά φθηνό και είναι ανάλογο με τη διαδρομή, όσο πιο μακρυά πας τόσο πιο πολλά πληρώνεις.

Από αξιοθέατα δεν πρόλαβα να δω πολλά. Πήγα μια βόλτα από China Town (σταθμός Maharajalela μονοσιδηρόδρομου) το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν έλεγε πολλά. Είναι ένας μεγάλος δρόμος με διάφορους μικροπωλητές να πουλάνε την πραμάτειά τους και από κάποιο σημείο και μετά έχει και εστιατόρια για να φας. Μου φαίνεται ότι δεν αξίζει τον κόπο να την επισκεφθεί κάποιος.

Βόλτα στους Petrona Towers, οι πιο ψηλοί πύργοι στον κόσμο μέχρι και πριν μερικά έτη. Εκτός από τους Petrona δεν υπάρχει κάτι άλλο να δεις εκεί (εκτός από κάτι μπαράκια παραδίπλα). Κάτω από τους Petrona έχει και ένα εμπορικό κέντρο.

Επίσκεψη στα Batu Caves. Tα Batu Caves είναι κάτι σπηλιές σε απόσταση περίπου μισή ώρας από την Kuala Lumpur. Οι σπηλιές έχουνε μετατραπεί σε θρησκευτικά κέντρα καθώς μέσα τους έχουνε χτιστεί διάφοροι ινδουϊστικοί ναοί. Η επίσκεψη είναι δωρεάν, εκτός από μία όπου πληρώνεις για να μπεις και διαδραματίζονται διάφορα θεάμα (χοροί κλπ).

Μείναμε στο Classic Inn, δίπλα στο Times Square, στάση Imbi με το μονοσιδηρόδρομο. Δεν συνηθίζω να μένω σε ξενώνες (hostels) αλλά αυτό μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση. Εξυπηρετικότατο προσωπικό, καθαρά δωμάτια, δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο (κλασσικά) και κοντά σε πολλά κεντρικά σημεία. Και όλα αυτά με 25 ευρώ την ημέρα για δικό σου δωμάτιο με μπάνιο.

Το βράδυ έχει αρκετή ζωή , ιδίως στον κεντρικό δρόμο υπάρχει πολύς κόσμος, αλλά όχι με μπαράκια ή κλαμπάκια αλλά κυρίως με διάφορα μαγαζιά που μένουνε ανοιχτά μέχρι αργά. Εκεί δίπλα έχει και πολλά παραδοσιακά φαγάδικα αλλά τα βρήκα λίγο τσιμπημένα, αφού ίδιο (και καλύτερο φαγητό), και μάλιστα πιο φθηνό τρως και αλλού (στο Times Square έχει μερικά φαγάδικα που είναι κορυφαία).

Για βραδυνή διασκέδαση μπορείς να επισκεφθείς την περιοχή κοντά στους Petrona όπου υπάρχουνε αρκετά καλά μπαράκια με πολύ καλή (συνήθως ζωντανή) μουσική (πήγαμε στο Beach Cafe-Bar το οποίο είχε ψηφιστεί το καλύτερο μπάρ για το 2009). Έχουνε όλα είσοδο (μαζί με ποτό) αλλά υπάρχουνε και αρκετές πόρνες για ψώνισμα που έχουνε μπλεχτεί με τους ξένους. Οπότε αν ψάχνεσαι για γυναίκες (και η αλήθεια είναι ότι πολλές από αυτές είναι πραγματικά πολύ όμορφες και πολύ προκλητικώς ντυμένες) εκεί ίσως είναι ένα καλό σημαίο να αρχίσεις. Μου είχανε πει ότι έχει πορνεία η Μαλαισία αλλά δεν περίμενα σε τέτοιο σημείο. Στην κυριολεξία πίνεις ένα ποτό και έχεις τόσα μάτια καρφωμένα πάνω σου. Η ταρίφα είναι 500 ρίγγιτς για μία ώρα, αρκετά τσιμπημένη αφού από ό,τι μας είπε ένας ταξιτζής η ταρίφα είναι στα 300 ρίγγιτς.

Εδώ όμως υπάρχει μια παγίδα. Κάποιες από αυτές τις γυναίκες είναι τρανσέξουαλς ή ladyboys, οπότε αν δε γουστάρεις τέτοιες κίνκυ καταστάσεις καλύτερα να προσέχεις.

Για βράδυ επίσης μπορείς να βγεις και στo Changkat Bukit Bintang, έναν πολύ δημοφιλή δρόμο με μπαράκια και εστιατόρια δεξιά και αριστερά και πάρα πολύ κόσμο. Ωραίο μέρος αλλά έχει πολλούς δυτικούς και πολλά δυτικά μαγαζιά, αισθάνεσαι λες και δεν είσαι στην Μαλαισία. Αν ψάχνεις κάτι πιο παραδοσιακό ίσως και να μη σου αρέσει.

Σε γενικές γραμμές δε μου άρεσε και πολύ η Κουάλα Λουμπούρ, τη βρήκα αρκετά βρώμικη αν και είμαι σίγουρος ότι οι κάτοικοι ζούνε ευτυχισμένα παρά την φαινομενική φτώχεια τους αφού είναι συνέχεια έξω στους δρόμους (σε αυτό σίγουρα βοηθάει και ο καιρός που είναι πάντα πολύ ζεστός αλλά με πολλή υγρασία).

Τι να κάνεις στην Κουάλα Λουμπούρ... Μπορείς να δοκιμάσεις ποδομαλάξεις (foot massage) το οποίο κοστίζει 25 ρίγγιτς για μισή ώρα και το βρίσκεις σε κάθε μασατζίδικο. Το δοκίμασα και έχω ανάμεικτες εντυπώσεις. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε αλλά ούτε και ότι δε μου άρεσε. Αν γαργαλιέσαι εύκολα ή έχεις πολλά ευαίσθητα νεύρα στις πατούσες καλύτερα να μην το κάνεις γιατί σε σημεία αισθάνεσαι ότι θέλεις να φύγεις από το γαργαλητό.

Να δοκιμάσεις durian. Είναι ένα φρούτο με σκληρό αγκαθωτό περίβλημα που για πολλούς βρωμάει αρκετά (αν και αυτό είναι σχετικό αφού άλλοι βρίσκουνε τη μυρωδιά του ευχάριστη, εμένα μου άρεσε) και το οποίο έχει απαγορευτεί στο μετρό και σε διάφορα ξενοδοχεία λόγω ακριβώς αυτής του της μυρωδιάς. Κοστίζει 15 ρίγγιτς το κιλό και περιέχει κάτι μικρούς καρπούς (σε σχέση με το μέγεθός του που είναι αρκετά μεγάλο) οι οποίοι με τη σειρά τους έχουνε ένα τεράστιο κουκούτσι. Στην ουσία αυτό που τρως είναι ένα λεπτό περίβλημα των καρπών. Και αυτό το δοκίμασα και είμαι κάπου στη μέση, κλίνοντας όμως περισσότερο στο ότι δε μου άρεσε.

Να δοκιμάσεις διάφορες παραδοσιακές γεύσεις. Γενικώς η ασιατική κουζία φημίζεται για την πολυγευσία της και είναι τόσοι οι συνδυασμοί που είναι δύσκολο να επιλέξεις. Συστήνω ανεπιφύλακτα ψάρι, γαρίδες, καβούρι και καλαμάρι αφού όλα αυτά έρχονται σε διάφορους συνδυασμούς, γλυκόξινα, με σκόρδα, πικάντικα, ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Το φαγητό είναι πάμφθηνο στα περισσότερα μέρη.

Τί να μην κάνεις στην Κουάλα Λουμπούρ... Να μην παίρνεις ταξί από το δρόμο. Οι ταξιτζήδες έχουνε την τάση να σε γδύνουνε αν σε δούνε τουρίστα. Σε χρεώνουνε υπέρογκες τιμές (που για εμάς είναι πάμφθηνα έτσι κι αλλιώς -ένα ευρώ είναι 4 ρίγγιτς-, αλλά είναι η νοοτροπία που απεχθάνομαι). Για παράδειγμα για μία απόσταση 4 ρίγγιτς μας χρέωσε 20. Αντί αυτού πρέπει να αγοράσεις κουπόνια που τα χρησιμοποιείς στα ταξί, πηγαίνεις δηλαδή στο ταμείο των ταξί, ρωτάς πόσο κοστίζει η διαδρομή χ, σου λένε ποσό ψ και αγοράζεις ένα κουπόνι. Πας μετά στον ταξιτζή, του δίνεις το κουπόνι και του λες “πήγαινέ με στο χ”. Δεν πληρώνεις τον ταξιτζή αλλά το ταμείο και μετά τον πληρώνει το ταμείο. Από το δρόμο δε συνιστά κανείς να πάρεις ταξί. Όχι ότι θα σε ληστέψουνε απλώς θα σε εξαπατήσουνε χρεώνοντάς σου περισσότερα από το κανονικό, όπως δηλαδή κάνουνε και οι νεοέλληνες ασυνείδητοι ταξιτζήδες.

Επίσης μια άλλη συμβουλή που μας δώσανε από τον ξενώνα είναι ότι αν ένας ταξιτζής σε ρωτήσει από που είσαι και σου πει ότι έχει συγγενή που σπουδάζει εκεί τότε αυτό είναι σημάδι εξαπάτησης και καλό είναι να σταματήσεις κάθε συζήτηση μαζί του. Εμένα δε μου έτυχε κάτι τέτοιο και δεν μπορώ να πω αν αληθεύει ή όχι.

Α και μια συμβουλή ακόμα. Είναι προτιμότερο να κάνεις ρίγγιτς στο κέντρο της Κουάλα Λουμπούρ παρά στο αεροδρόμιο καθώς οι διαφορές είναι εμφανείς. Στο αεροδρόμιο το πουλάνε 3,91 ενώ στο κέντρο 4,22 οπότε κερδίζεις αρκετά λεφτά παραπάνω αν έχεις αρκετό συνάλλαγμα. Η συμβουλή μου είναι να μετατρέψεις 30 ευρώ από το αεροδρόμιο (δε θέλεις παραπάνω) για να πας στην Κουάλα Λουμπούρ και τα υπόλοιπα στο κέντρο (υπάρχουνε πολλά μαγαζιά συναλλάγματος όπου και να πας).

Και ένα τελευταίο για ενημέρωση, οι μπρίζες είναι βρετανικού τύπου.




Petronas Towers


Classic Inn


Monorail


Steamboat


Jalan Alor






Batu Caves

Dubai

Δεύτερος προορισμός (μετά το Abu Dhabi) για την εορταστική περίοδο ήτανε το Dubai. Πρωί πρωί (καλά όχι και τόσο πρωί, γύρω στις 12) πήγαμε στον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων (δυστυχώς δεν υπάρχει τραίνο από Abu Dhabi για Dubai) και πήραμε το λεωφορείο για Dubai. Το εισιτήριο κόστισε 15 AED (ή 20, εξαρτάται ποια εταιρία θα χρησιμοποιήσεις) και η απόσταση είναι περίπου μιάμιση ώρα. Πέρασε γρήγορα μπορώ να πω αφού χαζεύαμε την έρημο.

Φτάσαμε, πήραμε ταξί για το ξενοδοχείο και αμέσως ταξί για την παραλία. Πρέπει να ομολογήσω ότι τα ταξί στο Dubai μου φανήκανε ακριβότερα από το Abu Dhabi, όχι πολύ ακριβότερα αλλά την καταλαβαίνεις τη διαφορά. Μείναμε στη Deira (στο Dream Palace Hotel) η οποία είναι η περιοχή με το πιο παραδοσιακό Dubai, το creek, τα souks και το heritage village. Η τοποθεσία του ξενοδοχείου δεν ήτανε και η ιδανικότερη αλλά ήτανε αρκετά ικανοποιητικό για τα 60 ευρώ τη βραδυά που πληρώσαμε για double room, ούτε προσφορά να ήτανε.

Στην παραλία λοιπόν, στη Jumeirah public beach, η οποία είναι μία από τις δημόσιες δωρεάν παραλίες του Dubai. Στην ουσία η Jumeirah beach είναι μια τεράστια παραλία, δεκάδες χιλιόμετρα σε μήκος και κατά μήκος της έχουνε αναπτυχθεί πολυτελείς βίλες και ξενοδοχεία. Κάποια σημεία της είναι δωρεάν (όπως η Jumeirah public beach) και κάποια άλλα ιδιωτικά και τα διαχειρίζονται τα ξενοδοχεία. Σχεδόν όλη η μέρα πέρασε εκεί.

Άλλες παραλίες που έχει το Dubai είναι η Jumeirah Beach Park η οποία όμως δεν είναι δωρεάν αλλά πληρώνεις 5 AED είσοδο. Δεν την επισκέφτηκα διότι μου είπανε ότι δεν μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες, τουλάχιστον όχι επισήμως. Ο λόγος είναι ότι πολλοί εργαζόμενοι από τριτοκοσμικές χώρες πηγαίνανε εκεί και φωτογραφίζανε γυναίκες με μαγιώ και έτσι απαγορεύσανε τις φωτογραφίες τελείως.

Η Al-Mamzar beach που βρίσκεται στη Deira, όπου και εκεί χρειάζεται να πληρώσεις. Ούτε εκεί πήγα διότι θεωρώ γελοίο το να πληρώνω για να κολυμπήσω.

Αυτές οι τρεις είναι και οι κύριες παραλίες του Dubai. Υπάρχουνε πάρα πολλές ακόμα αλλά είναι ιδιωτικές και διαθέσιμες μόνο στους ενοικιαστές των ξενοδοχείων που τις εκμεταλλεύονται. Γενικώς από ό,τι κατάλαβα κάθε παραθαλάσσιο ξενοδοχείο έχει και δική του παραλία.

Μετά την παραλία πήγαμε στο Jumeirah Mosque, όπου δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα, οι ώρες επισκέψεων είχανε τελειώσει. Το τζαμί βρίσκεται στην κυριολεξία πέντε λεπτά από την ελεύθερη παραλία της Jumeirah.

Το βράδυ επιστροφή στο ξενοδοχείο και φαγητό σε ένα Συριανό εστιατόριο.

Συνολικά καθήσαμε τρεις μέρες στο Dubai, τα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε τις υπόλοιπες μέρες ήτανε (φαίνονται και στο χάρτη που έχω ανεβάσει εδώ και οι επεξηγήσεις εδώ):

To gold souk και spice souk, βρίσκονται και τα δύο στη Deira, δίπλα στο creek, ανατολικά του (όπως κοιτάς τον χάρτη). Βρίσκονται δίπλα δίπλα, το spice souk βρίσκεται όταν τελειώνει το gold souk (ή το αντίστροφο αν έρχεσαι από την άλλη μεριά) και είναι υπαίθριες αγορές που μπορείς να αγοράσεις χρυσαφικά και μπαχαρικά. Εννοείται ότι πρέπει να κάνεις τρελλά παζάρια.

Το Madinat Jumeirah, τουριστικό θέρετρο που μου θύμισε πάρα πολύ το Prince of Persia (από άποψη κατασκευής). Είναι πολύ όμορφο και έχει και μια μικρή αγορά (Madinat Jumeirah Souk) καθώς και εστιατόρια, καφέ, μπάρ (του ξενοδοχείου) και ιδιωτική παραλία για κολύμβι. Είναι δίπλα ακριβώς στο Burj Al Arab.

Το Burj Al Arab όπου για 300 AED μπορείς να κλείσεις τραπέζι (ή και μπουφέ) για τρεις ώρες. Οι άνδρες πρέπει να φοράνε κυριλέ ρούχα (πουκάμισο) ή παραδοσιακή αράβικη ενδυμασία (αγοράζεις μία από τα souks για 130 AED).

To Heritage Village όπου μπορείς να πάρεις μια γεύση για το παραδοσιακό Dubai (αν και εγώ το επισκέφθηκα βράδυ και δεν είδα τίποτα). Κατά μήκος της όχθης του creek υπάρχουνε αρκετά καφέ και εστιατόρια όπου μπορείς να πιεις/φας κάτι και να καπνίσεις shi-sha (αργιλές). Εκεί κοντά είναι και το μουσείο του Dubai καθώς και το πιο παλαιό κτήριο του Dubai, τα οποία πάλι δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ.

To Dubai Marina, που στην ουσία μου θύμησε αρκετά το Canary Wharf του Λονδίνου (Docklands) αν και αυτός ο λιμενίσκος θαλαμηγών είναι δίπλα στη θάλασσα. Δυστυχώς όμως η παραλία ανήκει στο Hilton και δεν μπορείς να κολυμπήσεις. Η περιοχή όμως έχει αρκετά καφέ και εστιατόρια και μπορείς να περπατήσεις για να τη γνωρίσεις.

Το Karama market το οποίο έχει αρκετά μαγαζάκια, όλα φθηνιάρικα. Είναι καλό για να βρεις αρκετά φθηνά αναμνηστικά αλλά και εκεί χρειάζεται να κάνεις αρκετά παζάρια και μπορείς να ρίξεις την τιμή μέχρι και στο 1/3.

Επισκεφθήκαμε επίσης την περιοχή Al Satwa, όπου έχει κάποια παραδοσιακά μικρά εστιατόρια που μπορείς να φας ένα γεύμα τριών πιάτων (ορεκτικό/κυρίως/χυμό) για 10 AED! Προσοχή όμως, θα πρέπει να ζητήσεις κατάλογο διότι οι πονηροί δεν αναγράφουνε τιμές και όταν τους ρωτάς τι έχουνε σου λένε ό,τι τιμές να 'ναι. Μόνο ο κατάλογος έχει τις κανονικές τιμές και είναι υποχρεωμένοι να σου ζητήσουνε το αντίστοιχο ποσό του καταλόγου.

Προσπαθήσαμε να επισκεφθούμε και το Burj Dubai, το οποίο στην κυριολεξία είναι αχανές (πονάει ο λαιμός όταν σηκώνεις το κεφάλι να το δεις) και άνοιξε στις 4 Ιανουαρίου και το πετύχαμε ακριβώς, αλλά δυστυχώς όλα τα εισιτήρια για να ανέβεις πάνω ήτανε προπωλημένα. Κοστίζουνε 100 AED το άτομο (λιγότερα για παιδί) αλλά αν βιάζεσαι μπορείς να πληρώσεις 210 και να μπεις αμέσως.

Αρκετά shopping malls, γενικώς εκεί είναι ο παράδεισος του καταναλωτή, αλλά δε θα έλεγα ότι έχει κάποια ιδιαίτερα μαγαζιά που δεν τα βρίσκεις αλλού. Ό,τι βρίσκεις στις ευρωπαϊκές πόλεις τα βρίσκεις και εκεί, απλώς τα έχουνε μαζεμένα.

To Deira City Centre, το οποίο ήτανε κοντά στο ξενοδοχείο που μείναμε. Αρκετά μεγάλο, πιο μεγάλο από το Westfield για όσους έχουνε πάει και μπορούνε να κάνουνε σύγκριση.

Το Mall of the Emirates, το οποίο είναι τεράστιο και έχει και την τεχνητή πίστα του ski.

Το Dubai Mall, το οποίο είναι αχανές (το μεγαλύτερο που έχω δει) και είναι δίπλα στο Burj Dubai.

Γενικώς το Dubai μου φάνηκε μια κλασσική μεγαλούπολη που έχει χάσει την ανατολίτικη ατμόσφαιρά του. Είναι πολύ εξευρωπαϊσμένο και βλέπεις (υπερ)αρκετούς ευρωπαίους και χλιδάτες περιοχές. Από την άλλη όμως υπάρχει και η αντίθεση με όλους τους εργάτες. Βλέπεις δηλαδή τις λιμουζίνες και δίπλα τον κάθε κακομοίρη που εργάζεται για πενιχρό μισθό.

Οι περισσότεροι Άραβες δεν εργάζονται. Οι εργαζόμενοι είναι όλοι αλλοδαποί, από Φιλιππίνες, Ινδία, Ταϊλάνδη κλπ. Οι Άραβες ζούνε από τη χορήγηση που κάνουνε στους Δυτικούς. Για να ανοίξει κάποιος Δυτικός μια επιχείρηση πρέπει να έχει έναν Άραβα να του υπογράψει τα χαρτιά. Και βεβαίως παίρνουνε ποσοστό από αυτό. Οπότε πολλοί Άραβες ζούνε από τα λεφτά των επιχειρήσεων και το μόνο που κάνουνε είναι να βάζουνε μία υπογραφή στο τέλος κάθε μήνα! Κάθε Άραβας μπορεί να χορηγήσει μέχρι και 8 εταιρίες! Υπάρχουνε βεβαίως και τα λεγόμενα free zones, που δε χρειάζεσαι χορηγό, στα οποία όμως πληρώνεις κάποιου είδους φόρο στην κυβέρνηση.

Μου έκανε επίσης εντύπωση που το Dubai δεν έχει ακόμα ανεπτυγμένο μετρό (χάρτης εδώ - λειτουργούνε αυτή τη στιγμή μόνο οι σταθμοί που έχω κυκλώσει με στυλό). Έχει κάποιους σταθμούς και συνέχεια φτιάχνονται και άλλοι αλλά θα περίμενα το δίκτυο να είναι πολύ μεγαλύτερο. Για να ανεβείς στο μετρό πρέπει να έχεις μια κάρτα (που τη βγάζεις σε κάθε σταθμό) που την ακουμπάς στα μηχανήματα εισόδου/εξόδου κάθε φορά που μπαινοβγαίνεις. Στην ουσία είναι μια oyster κάρτα για το Dubai για όσους έχουνε πάει στο Λονδίνο και την έχουνε χρησιμοποιήσει. Η κάρτα κοστίζει 6 AED και έχει μέσα και άλλα 14 AED για τη διαδρομή. Σύνολο δηλαδή πληρώνεις 20 AED όταν την αγοράζεις και τη φορτώνεις κάθε φορά που ξεμένεις από μονάδες. Αυτή η κάρτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε λεωφορεία.

Για να γυρίσεις το Dubai (το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από το Abu Dhabi) νομίζω ότι θα βοηθούσε αρκετά να ενοικιάσεις αυτοκίνητο. Επισήμως χρειάζεσαι ένα διεθνές δίπλωμα οδήγησης, αλλά πολλές εταιρίες, ιδιαίτερα παγκόσμιες (Hertz, Europcar κλπ) σε αφήνουνε να οδηγήσεις και με ελληνικό δίπλωμα. Δυστυχώς αυτό δεν το γνώριζα από την αρχή και έτσι δεν μπήκα καν στον κόπο να ανοικιάσω αυτοκίνητο.

Και μερικές φωτογραφίες

Abu Dhabi

Είχα αρκετό καιρό να κάνω ένα ταξίδι και λόγω διακοπών αποφάσισα να φτιάξω τις βαλίτσες μου. Σκεφτόμουνα αν έπρεπε να πάω κάπου για να χαλαρώσω (με αρκετές παραλίες) ή κάπου σε πιο ευρωπαϊκό στυλ. Τελικά αποφάσισα να τα συνδυάσω και τα δύο και έκλεισα εισιτήριο για τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή ήτανε η τρίτη φορά που επισκέφθηκα μουσουλμανική χώρα και γνώριζα λίγο πολύ τι να περιμένω, οπότε αποφάσισα να πάω χωρίς οργανωμένη εκδρομή (χώρια που μου βγήκε και 300 ευρώ το άτομο φθηνότερο από το αν πήγαινα οργανωμένος). Πρωτοχρονιά λοιπόν και πρώτος σταθμός το Abu Dhabi.

Το Abu Dhabi είναι η πρωτεύουσα των Εμιράτων και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη (μετά το Dubai). Πέταξα με Etihad airways η οποία είναι πολύ φθηνότερη από την Air Arabia ή την Emirates Airways, αλλά πετάει μόνο Abu Dhabi. Έμεινα τρεις νύχτες, δύο ημέρες (έφτασα αργά) και δεν είχα την τύχη να δω πολλά πράγματα αφού τη μία μέρα την πέρασα σχεδόν όλη στην παραλία, κατά μήκος της λεωφόρου Corniche.

Κατάφερα να επισκεφθώ το τζαμί του Σεϋχη Ζαγιέντ (Sheikh Zayed Mosque). Βρίσκεται έξω από το Abu Dhabi και θέλεις ταξί για να πας, το οποίο κοστίζει περίπου 25 dirhams (AED), περίπου 5 ευρώ. Είναι ένα καταπληκτικής ομορφιάς και πολυτέλειας τζαμί, χτισμένο από λευκό μάρμαρο και γρανίτη, πραγματικώς είναι ένα διαμάντι.

Επισκέφθηκα επίσης το Imperial Palace, το οποίο είναι ένα υπερχλιδάτο ξενοδοχείο που ντρέπεσαι να το πατήσεις. Έχει και κήπους και παραλία για μπάνιο αλλά δυστυχώς πρέπει να είσαι πελάτης για να τα απολάυσεις. Μέσα στο ξενοδοχεία έχει αρκετά (πανάκριβα) μαγαζιά για όλα τα γούστα.

Το Marina Mall, το δεύτερο μεγαλύτερο εμπορικό (μετά το Abu Dhabi mall) για αγορές (αν και δεν αγόρασα τίποτα). Βρίσκεται πολύ κοντά στο Imperial Palace, πας και περπατώντας από το ένα στο άλλο.

To Heritage Village, ένας παραδοσιακός οικισμός δίπλα (σχεδόν) στο Marina Mall. εκεί μπορείς να δεις παραδοσιακά σπίτια, μία μικρή αγορά (market), τέντες, μουσείo, τζαμί και διάφορα άλλα παραδοσιακά κτίσματα.

Άλλα πράγματα που μπορείς να κάνεις στο Abu Dhabi είναι ποδηλασία κατά μήκος της λεωφόρου Corniche (έχει λεωφορειολωρίδα) όπου μπορείς να απολαύσεις όλη την ακτή και να κάνεις και μπάνιο σε κάποιες παραλίες. Το ποδήλατο κοστίζει 20 AED την ώρα (10 για μισή ώρα) και πρέπει να έχεις ταυτότητα μαζί σου. Σου ζητάνε να αφήσεις την ταυτότητα/διαβατήριο εκεί, το οποίο είναι παράνομο, οπότε αν δε θέλεις να αφήσεις το διαβατήριο μπορείς κάλλιστα να τους αφήσεις κάτι πολύτιμο (εγώ τους άφησα τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου). Περίπτερα με ποδήλατα βρίσκεις κατά μήκος της λεωφόρου (τρία ή τέσσερα υπάρχουνε νομίζω) και είναι τα μοναδικά που υπάρχουνε στο Abu Dhabi.

Προσπάθησα να επισκεφθώ και το Al Hosn, το παλαιότερο κτήριο στο Abu Dhabi, αλλά δυστυχώς ήτανε κλειστό στο κοινό. Κρίμα γιατί έφαγα αρκετή ώρα περπατώντας (φαινότανε κοντά στο χάρτη αλλά δυστυχώς ήτανε αρκετά μακρύτερα).

Γενικώς το Abu Dhabi μου φάνηκε αρκετά συμπαθητικό, πολύ καλύτερο από το Dubai (το οποίο είναι τελείως δυτικοποιημένο) αλλά όπως και να το κάνουμε είναι μουσουλμανική πόλη, δύσκολα Δυτικός θα ζούσε εκεί.

Κάποια άλλα πράγματα και σκέψεις που μου ήλθανε στο μυαλό.

1) Αξίζει κάποιος να κάνει συνάλλαγμα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Σου δίνουνε καλύτερη τιμή για το ευρώ, 4,9 AED μου δώσανε στην Αθήνα για ένα ευρώ ενώ στα ΗΑΕ δίνανε σχεδόν 5. Και έχουνε και λιγότερη προμήθεια. Ίσως αυτή η διαφορά των 0,10 dirhams για κάθε ευρώ να μη φαίνεται αρκετά μεγάλη, αλλά αν έχεις να αλλάξεις αρκετά ευρώ (από 700-800 και πάνω) μπορεί να κερδίσεις μέχρι και 15-20 ευρώ. Γιατί να σου τα φάνε οι "έξυπνοι" ελληνάρες;

2) Οι μπρίζες είναι βρετανικού τύπου, οπότε θα χρειαστείς προσαρμοστή.

3) Οι μετακινήσεις και το φαγητό είναι πάμφθηνα (για εμάς, διότι για τους ντόπιους είναι ακριβά). Το ταξί είναι πάμφθηνο, η απόσταση αεροδρόμιο - Abu Dhabi κοστίζει 75 dirhams, 15 ευρώ στην ουσία. Τίποτα. Άλλο παράδειγμα, για μία απόσταση που στην Ελλάδα θα σου παίρνανε 5 ευρώ εκεί παίρνουνε 2 (10 dirhams). Αξίζει δηλαδή κάποιος να μετακινήται με ταξί είναι τόσο φθηνά που δε λέει να πάρεις λεωφορείο (μετρό δεν υπάρχει). Αν όμως είσαι περιπετειώδης (όπως εγώ) και θέλεις να γνωρίσεις την πόλη με λεωφορείο, αυτό κοστίζει ένα dirham (20 ευρωλεπτά) και ρίχνεις απλώς ένα dirham στο κουτί δίπλα στον οδηγό (όπως ήτανε τα λεωφορεία και στην Ελλάδα παλαιότερα).

Το φαγητό είναι επίσης φθηνό, όπως είπα πιο πάνω, δύο άτομα μπορούνε να φάνε καλά, σε παραδοσιακό μαγαζί, με 30 dirhams! Βεβαίως αν πας σε τουριστικά μέρη, ή σε mall, οι τιμές είναι ίδιες με την Ελλάδα.

4) Είναι οργανωμένοι. Στο αεροδρόμιο έχουνε έναν πίνακα που αναγράφει όλες τις τιμές των ταξί. Υπάρχει δε άνθρωπος στην έξοδο που σε βάζει στο ταξί με το που το ζητήσεις. Δεν επιτρέπεται να δώσεις πάνω από την αναγραφόμενη τιμή, ό,τι γράφει το ταξίμετρο ή ο πίνακας. Αν κάποιος ζητήσει φιλοδώρημα είναι παράνομο. Σε όλα τα ταξί αναγράφεται ο αριθμός του οδηγού και ένα τηλέφωνο σε περίπτωση που κάτι πάει λάθος. Επίσης σε πολλά αυτοκίνητα υπάρχει αυτοκόλλητο που λέει κάτι σαν "αν νομίζετε ότι ο οδηγός αυτού του οχήματος δεν οδηγάει καλά, παρακαλώ καλέστε τον αριθμό...".

5) Δεν επιτρέπεται το κάπνισμα παρά μόνο σε συγκεκριμένα μέρη. Και το τηρούνε, δε θα δεις πουθενά σε εστιατόρια ή παραδοσιακά καφέ να καπνίζουνε.

6) Οι οδηγοί είναι περίπου σαν τους έλληνες, φωνακλάδες, μπαίνουνε σφήνα παντού και συνέχεια κορνάρουνε. Αλλά εκεί έχουνε κάτι απίστευτους φαρδιούς δρόμους που και να θέλεις να κάνεις λάθος δεν μπορείς (που λέει ο λόγος). Έτσι, ενώ δεν ξέρουνε να οδηγούνε, λόγω των τέλειων δρόμων φαίνονται ότι είναι καλοί οδηγοί.

7) Υπάρχει δημοτικός φόρος 10% και τουριστικός φόρος 10% (άλλοι χρεώνουνε 6%, φαίνεται ότι δεν είναι σταθερό, ή μας κλέβουνε) στην ενοικίαση δωματίου, οπότε στην τιμή του ξενοδοχείου, αν δεν τους συμπεριλαμβάνει, φρόντισε να προσθέσεις ένα 16%-20%.

8) Οι γυναίκες έχουνε άμεση προτεραιότητα στις ουρές, είτε είναι τράπεζα είτε λεωφορείο είτε ο,τιδήποτε. Δε πα να περιμένουνε 100 άνδρες, έτσι και έλθει μια γυναίκα έχει πάρει τη σειρά όλων. Επίσης στα λεωφορεία υπάρχει ειδικος χώρος (μπροστά-μπροστά) για τις γυναίκες, όπου δεν επιτρέπεται να καθήσουνε άνδρες (εκτός και αν είναι οικογένεια). Ρώτησα έναν γνωστό μου γιατί γίνεται αυτό. Μου εξήγησε ότι η γυναίκα θεωρείται η κολώνα του σπιτιού και πρέπει να είναι στο σπίτι όσο το δυνατόν συντομότερο, οπότε δεν μπορεί να καθυστερεί και γι΄ αυτό μπαίνει πάντα πρώτη.

Και μερικές φωτογραφίες