Λίμνη Κόμο

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Μιλάνο επισκέφθηκα και τη λίμνη Κόμο (Lago di Como). Δημιουργήθηκε από το λιώσιμο των παγετώνων και είναι η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη στην Ιταλία. Γύρω από τις ακτές της λίμνης έχουνε αναπτυχθεί μικρά μικρά χωριουδάκια απερίγραπτης ομορφιάς. Εκεί έχουνε σπίτι μερικοί από τους πιο διάσημους (και εύπορους) ανθρώπους, όπως δούκοι, λόρδοι, πρίγκιπες κλπ τίτλοι που σε έναν φυσιολογικό άνθρωπο δε λένε και πολλά. Κάπου στη λίμνη Κόμο λέγεται ότι έχει σπίτι και ο Τζωρτζ Κλούνει, όπου στα γυρίσματα του Ocean's Twelve του άρεσε τόσο πολύ το μέρος που αποφάσισε να αγοράσει ένα οίκημα εκεί πέρα.

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι το μέρος είναι πολύ όμορφο και όλα τα χωριουδάκια είναι πολύ γραφικά. Νομίζω ότι αξίζει κάποιος να μείνει κάπου στη λίμνη Κόμο και να επισκεφθεί το Μιλάνο για μερικές ώρες παρά το αντίστροφο. Στη λίμνη Κόμο πηγαίνεις με τραίνο από το Μιλάνο. Η απόσταση είναι περίπου 40 λεπτά αν πάρεις το γρήγορο τραίνο (απ' ευθείας Κόμο) και πάνω από μία ώρα αν πάρεις το τραίνο που σταματάει σε κάθε χωριό. Το τραίνο το παίρνεις από τον κεντρικό σταθμό του Μιλάνου (Centralle - πράσινη και κίτρινη γραμμή) και σταματάς στο Como S. Giovanni (η πινακίδα του σταθμού γράφει απλώς Como αλλά αν πας να βγάλεις εισιτήριο από τα αυτόματα μηχανήματα θα πρέπει να επιλέξεις Como S. Giovanni). Το εισιτήριο κοστίζει 14 ευρώ μετ' επιστροφής. Η λίμνη είναι δέκα λεπτά περπάτημα από τον σταθμό.

Το Κόμο είναι μία πολύ ζωντανή και τουριστική κώμη. Κόσμος στους δρόμους, δίπλα στη λίμνη, στους στενωπούς μέσα, πανικός. Έχει κάποια μέρη να δεις όπως ο καθεδρικός ναός αλλά το καλύτερο νομίζω είναι να πάρεις το καραβάκι και να επισκεφθείς διάφορα χωριά γύρω γύρω. Κατά μήκος της λίμνης υπάρχουνε αρκετά μέρη να κάτσεις να πιεις έναν καφέ ή να φας κάτι. Γενικώς μου θύμισε αρκετά ελληνικό νησί το Καλοκαίρι. Κάποιοι κάνανε μπάνιο και στη λίμνη (λίγο έλλειψε να βουτήξω κι εγώ, το παραδέχομαι, με τέτοια ζέστη που είχε) αλλά διάβασα κάπου ότι είναι τόσο μολυσμένη που δε λέει να κολυμπήσεις.

Από το Κόμο μπορείς επίσης να πάρεις και το σκοινότονο τραινάκι και να ανεβείς στο Brunate. Από το Brunate έχεις καταπληκτική πανοραμική θέα της λίμνης και των γύρω χωριών, απλώς απίστευτη. Το εισιτήριο μετ' επιστροφής για το Brunate κοστίζει 4,5 ευρώ. Το σκοινότονο τραινάκι είναι αυτό που λέει η λέξη, τραβιέται με σκοινί κατά ύψος του βουνού και πάει αργά. Από το Brunate μπορείς να πάρεις λεωφορειάκι με 1,20 ευρώ (ή να το περπατήσεις) και να πας ακόμα πιο ψηλά και από εκεί και πέρα να κάνεις πεζοπορία μέσα στο βουνό και να φτάσεις ακόμα πιο ψηλά σε χωριουδάκια. Αν σε ενδιαφέρουνε αυτού του είδους οι εκδρομές καλό είναι να έχεις αθλητικά παπούτσια και φόρμες, αν και τα μονοπάτια είναι αρκετά βατά. Το πόσο βαθυά σε πάνε τα μονοπάτια στο βουνό δεν το γνωρίζω αλλά πρέπει να έχει αρκετό βάδισμα. Αν το αντέχεις μπορείς να ανεβείς και με ποδήλατο αλλά όσους ποδηλάτες είδα ήτανε όλοι λαχανιασμένοι.

Σε γενικές γραμμές μου έκανε πολύ καλή εντύπωση η λίμνη, είναι στην κυριολεξία πανέμορφη και αν έχεις χρόνο αξίζει να επισκεφθείς και κάποια από τα χωριά γύρω γύρω.

Κόμο












Brunate και η θέα της λίμνης












Βόλτα με το καραβάκι και φωτογραφίες χωριών και βιλών γύρω από τη λίμνη

Μιλάνο

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήτανε τριήμερο στη Μ.Β. (η πρώτη και η τελευταία Δευτέρα του Μαϊου είναι αργίες) και βρήκα την ευκαιρία να πάω στο Μιλάνο. Την Ιταλία δεν την είχα ξαναεπισκεφθεί και το Μιλάνο ίσως να μην είναι η καλύτερη πόλη για να γνωρίσεις την Ιταλία, αλλά ο κύριος λόγος ήτανε ότι ήθελα να επισκεφθώ τη λίμνη Κόμο και τα γύρω χωριά.

Στην Ιταλία λοιπόν κατάλαβα το ρητό που λέει "ούνα φάτσα ούνα ράτσα". Είμαστε ολόιδιοι με τους Ιταλούς (ή καλύτερα να πω Μιλανέζους μιας και αλλού στην Ιταλία μπορεί να είναι διαφορετικά τα πράγματα)... από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Οι ταξιτζήδες είναι ίδιοι με τους νεοέλληνες, βρίζουνε, φωνάζουνε, περνάνε με κόκκινα, γενικώς δεν υπολογίζουνε τίποτα. Οι Ιταλοί δεν ξέρουνε να οδηγάνε και είναι λίγο ό,τι να 'ναι, μηχανάκια παντού στα φανάρια και πάντοτε μπροστά από τα αυτοκίνητα, σταθμευμένα αυτοκίνητα σε πεζοδρόμια (αν και όχι στο κέντρο), δε φωράνε ζώνες... χαμός. Στο μετρό να γίνεται πανικός, να προσπαθούνε να μπούνε στο συρμό πρωτού σε αφήσουνε να βγεις έξω, στις κυλιόμενες κλίμακες να κάθονται μπουλούκι, αριστερά και δεξιά, ανάκατα, όπως να 'ναι, να θέλεις να περάσεις και να μην μπορείς. Ήτανε λες και ήμουνα στην Αθήνα. Και εν τάξει, τους νεοέλληνες τους δικαιολογώ κάπως, πρωτοείδανε μετρό πριν δέκα έτη στη ζωή τους, κατεβήκανε από χωριά, δεν ξέρουνε οι άνθρωποι, νομίζουνε ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους. Αλλά τους Μιλανέζους δεν τους δικαιολογώ, αυτοί όταν είχανε μετρό εμείς χρησιμοποιούσαμε ακόμα λεωφορεία, μέχρι τώρα έπρεπε να είχανε αποκτήσει μεταφορική παιδεία. Απαράδεκτοι απλώς. Αμ το άλλο, Κυριακή βράδυ και ήθελα να κατεβώ στο κέντρο και είχε ένα τραίνο ανά ένα τέταρτο. Έλεος ρε παιδιά, για μετρό μιλάμε, βάλε τε ένα ανά έξι εφτά λεπτά, όχι ανά δεκαπέντε. Υπάρχει κόσμος που θέλει να μετακινηθεί.

Για να μη μιλήσουμε για τις τιμές. Δε λέω, μετά τις Σκανδιναβικές χώρες όλα μου φαινότανε πάμφθηνα στην Ιταλία, αλλά αν τα συγκρίνουμε με τιμές Αγγλίας ήτανε υπερβολικές. 8,5 ευρώ ας πούμε ζητούσανε για ένα σαντουιτσάκι σε καφετέρια έξω από το Duomo, 2,5 ευρώ για ένα μπουκαλάκι νερό, 11 ευρώ μια μεγάλη μπύρα. Να σου πιάσουνε τον κώλο με τα μπούνια. Θησίο και Πλάκα να πας τέτοιες τιμές δεν υπάρχουνε και ας θεωρώ τους νεοέλληνες ιδιοκτήτες καφέ/μπαρ/εστιατορίων στο κέντρο μακράν του πιο κλέφτες από όλους... καλά για Λονδίνο δε μιλάω, είναι σαφώς φθηνότερο από Ιταλία, στο Leicester Square αν κάτσεις να πιεις έναν καφέ πιο φθηνά θα σου βγει.

Αυτά γενικώς ήτανε τα αρνητικά που είδα. Βεβαίως υπήρχανε και θετικά. Ευχάριστη έκπληξη ήτανε ότι στο δρόμο κυκλοφορούσανε αρκετά ποδήλατα, αυτό δεν το περίμενα. Πάρα πολύ καλό. Άλλο θετικό ήτανε ότι όλοι οι οδηγοί (μα όλοι) δικύκλων φορούσανε κράνος, ευ γε, όχι σαν τους "δικούς μας" που είναι μόνο μαγκιά και επίδειξη (πώς θα δείξουμε την ανδρεναλίνη μέσα από το κράνος; Δε γίνεται). Επίσης μου άρεσε που ο κόσμος ήτανε πολύ περιποιημένος, αλλά με ωραίο τρόπο. Και οι άνδρες και οι γυναίκες ήτανε ντυμένοι ωραία αλλά χωρίς να είναι υπερβολικοί, κάτι που νομίζω ότι λείπει από τον νεοέλληνα. Όχι ότι οι Έλληνες δεν περιποιούνται, κάθε άλλο, αλλά πολλές φορές γίνονται υπερβολικοί στο ντύσιμό τους. Βγαίνεις ας πούμε για καφέ, βλέπεις ωραίες κοπέλες αλλά είναι φτιαγμένες too much, σαν λατέρνες, σαν να έχουνε βγει μόλις από το κομμωτήριο και να είναι ρομποτάκια, τουλάχιστον εμένα αυτή την εντύπωση μου δίνουνε. Στο Μιλάνο μου φανήκανε πιο απλοί στο ντύσιμό τους οι άνθρωποι αλλά εξ ίσου περιποιημένοι (μην πω και καλύτερα).

Το Μιλάνο ως πόλη γενικώς δε μου έκανε καλή εντύπωση, μια μεγαλούπολη είναι, πολύ βρόμικη (το μετρό και αν ήτανε βρόμικο) με μερικά αξιοθέατα να δεις, τίποτα το ιδιαίτερο θα έλεγα. Αξίζει να το επισκεφθεί κάποιος αλλά όχι για παραπάνω από μία-δύο ημέρες. Το κύριο αξιοθέατο του Μιλάνου είναι σίγουρα ο Καθεδρικός Ναός (Duomo di Milano), ένα επιβλητικό οικοδόμημα στο κέντρο του Μιλάνου (στάση μετρό Duomo, κόκκινη και κίτρινη γραμμή). Προσωπικώς δεν ενθουσιάζομαι με εκκλησίες αλλά η συγκεκριμένη μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Είναι τεράστια, χτίστηκε σε 400 έτη, με λεπτομερέστατα γλυπτά και μπορείς να ανεβεις και πάνω. Αυτό δεν το έκανα διότι η ουρά για να ανεβείς ήταν πολύ μεγάλη και βαριόμουνα να περιμένω.

Duomo






Απέναντι από τον καθεδρικό ναό υπάρχει η στοά Emanuele Vittorio με αρκετά μαγαζιά και εστιατόρια (κλασσικά πιασοκωλέ) όπου θα βρεις και αρκετές από τις ιταλικές μουράτες μάρκες (Gucci, Prada κλπ). Γενικώς εκεί γύρω υπάρχουνε αρκετά όμορφα κτήρια με τη δική τους αναγεννησιακού ρυθμού αρχιτεκτονικής, μια βόλτα γύρω από το Duomo και θα βρεις αρκετά, δε χρειάζεται να τα περιγράψω όλα.

Εκεί κοντά υπάρχει και η οδός Μοντεναπολεόνε (via Montenapoleone) η οποία είναι το high street του Μιλάνου με όλες τις γνωστές κομψές μάρκες. Στην ουσία είναι κάτι σαν το New Bond Street του Λονδίνου μόνο που είναι λίγο πιο μεγάλη και αρκετά πιο γνωστή. Πάντως κι εδώ οι τιμές που είχανε ήτανε αρκετά τσιμπημένες σε σχέση με αυτές που βρίσκεις στο Λονδίνο, τουλάχιστον 100 ευρώ πιο ακριβές. Τσάντα Gucci ας πούμε που η τιμή της είναι στα 495 ευρώ στο Μιλάνο, στο Λονδίνο παίζει στις 380 λίρες. Τώρα πώς γίνεται η χώρα παραγωγής να έχει πιο ακριβά προϊόντα από τις χώρες εισαγωγής αυτό δεν το γνωρίζω και είναι όντως άξιο απορίας.

Ως παρένθεση θα πω ότι αν δε σε ενδιαφέρουνε τόσο πολύ οι μάρκες έχει ωραία αγορά στον δρόμο Corso Buenos Aires, στάση μετρό Lima (κόκκινη γραμμή). Είναι ένας τεράστιος δρόμος με αρκετά μαγαζιά αριστερά και δεξιά, κάτι σαν την Ερμού περίπου (ή Τσιμισκή για όσους είναι από Θεσσαλονικη) με τη μόνη διαφορά ότι δεν είναι πεζόδρομος. Κλείνει η παρένθεση.

Γύρω από τη via Montenapoleone υπάρχουνε και άλλες μικρότερες αλλά με εξίσου ακριβά προϊόντα. Κοντά στη via Montenapoleone υπάρχει και η οικία του Μέγα Ναπολέοντος, όπου είχε ζήσει για κάποια έτη. Έχει πλέον μετατραπεί σε μουσείο και είναι επισκέψιμη με δωρεάν είσοδο.

Άλλο αξιοθέατο που προσπάθησα να επισκεφθώ ήτανε και η παλαιά Ρωμαϊκή Πύλη (στάση μετρό Porta Romana), η είσοδος των Ρωμαίων στην πόλη των Μεδιολάνων, όπου δυστυχώς ήτανε σχεδόν όλη καλυμένη με σκαλωσιές. Και όχι μόνο αυτό αλλά είχανε βάλει και διαφημίσεις πάνω στις σκαλωσιές. Τελικά οι Ιταλοί είναι πιο κουτοπόνηροι από τους νεοέλληνες, σου λένε αφού δε φαίνεται που δε φαίνεται, δε βάζουμε και καμιά διαφήμιση για να τα τσεπώσουμε; Απορώ τα δικά μας τα τζιμάνια πώς δε σκεφτήκανενα κάνουνε το ίδιο με τον Παρθενώνα; Αφού είναι που είναι 20 χρόνια στις σκαλωσιές πώς και δε βάλανε καμιά διαφήμιση της Κόκα Κόλα ή των McDonalds; Είμαστε τελικά πολύ πίσω από τους Ιταλούς

Ρωμαϊκή Πύλη (το τείχος που φαίνεται)




Άλλο μνημείο είναι και το αρχαιολογικό πάρκο, όπου υπάρχουνε κάποια Ρωμαϊκά ερείπια (είμαι λίγο πωρωμένος με τα αρχαία και προσπαθώ να τα δω όπου πηγαίνω). Δυστυχώς ούτε αυτό μπόρεσα να το επισκεφθώ διότι Κυριακή και Δευτέρα είναι κλειστό, πράγμα που δε γνώριζα. Για όποιον ενδιαφέρεται όμως λέγεται Parco Arceologico e Antiquarium dell' Anfiteatro Romano και η κοντινότερη στάση μετρό είναι S. Ambrogio ή S. Agostino. Η είσοδος στο αρχαιολογικό πάρκο είναι δωρεάν.

Το Μιλάνο έχει και πάρα πολλά μουσεία, τα περισσότερα από αυτά άχρηστα αν με ρωτήσεις. Έχει για παράδειγμα εθνογραφικό μουσείο, μουσείο σπιτιού, μουσείο σκούτερ και μηχανακίων (τελικά έχουνε τα δίκυκλα στο αίμα τους), μουσείο ενέργειας, παγκόσμιο μουσείο κλπ, τα οποία τα βρίσκω παντελώς άχρηστα. Αν σε ενδιαφέρουνε όλα αυτά και πάρεις ένα χάρτη από το τουριστιό γραφείο θα δεις πως μπορείς να πας.

Στο Μιλάνο επίσης υπάρχει και το Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι στο Cenacolo Vinciano (κοντινότερο μετρό Cadorna ή Concialiazione - κόκκινη γραμμή). Δυστυχώς ούτε κι αυτό το επισκέφθηκα, η ουρά που έχει είναι τεράστια και πρέπει να κλείσεις εισιτήριο τηλεφωνικώς από πριν. Το εισιτήριο κοστίζει 6,5 ευρώ + 1,5 ευρώ αντιμισθία (τέλος τηλεφωνικού κλεισίματος εισιτηρίου το booking fee που λένε και οι Βρετανοί). Σου λένε δηλαδή ότι δεν μπορείς να μπεις αν δεν κλείσεις εισιτήριο αλλά για να το κλείσεις πρέπει να πληρώσεις 1,5 ευρώ παραπάνω από την κανονική τιμή, με το έτσι θέλω δηλαδή σου τα παίρνουνε.

Για ποτό ή φαγητό μπορείς να πας είτε στην περιοχή γύρω από το Duomo είτε στα κανάλια του Μιλάνου. Προσωπική μου προτίμηση είναι τα κανάλια μιας και ήτανε πιο ζωντανή περιοχή. Το κοντινότερο μετρό είναι η στάση P. Ta Genova (πράσινη γραμμή). 100 μέτρα από τη στάση υπάρχουνε τα κανάλια του Μιλάνου και αριστερά και δεξιά των καναλιών υπάρχουνε μπαράκια και εστιατόρια. Το μέρος σφύζει από ζωή· σε αυτό βοήθησε και ο απίστευτος καιρός που έκανε όλο το τριήμερο. Απίστευτη ζέστη, κουφόβραση που λέμε (μόνο που ο ουρανός δεν ήτανε συννεφιασμένος), να κολλάει η μπλούζα πάνω σου, σαν να ήτανε δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Τιμές παρόμοιες με Ελλάδα, για μια μπύρα και ένα κρασί πληρώσαμε δέκα ευρώ.

Τα κανάλια






Και μερικές ακόμα φωτογραφίες από Μιλάνο