Νεά Υόρκη

Είχα την τύχη να βρεθώ στη Νέα Υόρκη για τις πασχαλινές διακοπές. Δεν μπορώ να πω ότι γυρίσαμε αρκετά, πιο πολύ χαλαρωτικές ήτανε οι διακοπές παρά "βλέπω όσα πιο πολλά μπορώ μέσα σε λίγες μέρες". Χάρη βεβαίως και στους πολύ καλούς μας φίλους που μας φιλοξενήσανε (χαιρετίσματα αν διαβάζετε παιδιά) είχαμε την ευκαιρία να επισκευθούμε και την αμερικάνικη εξοχή.

Η πτήση ήτανε περιπετειώδης. 14 ώρες ταξίδι (μέσω Φρανκφούρτης) που έγινε 16 λόγω των δυνατών ανεμών, προσγειωθήκαμε τελικά στο JFK αντί του Newark. Και αντί να φτάσουμε στις 9 στον προορισμό μας φτάσαμε στις 2 τα ξημερώματα. Μεγάλη ταλαιπωρία. Ευτυχώς κοιμηθήκαμε αρκετά (όσο μπορείς μετά από τέτοιο jet lag) και την επόμενη είμασταν έτοιμοι για τις εξορμήσεις μας.

Για την πρώτη μέρα αποφασίσαμε να περπατήσουμε στο Meatpacking District. Η περιοχή έχει πολλά μπαράκια, καφετέριες και εστιατόρια αλλά δεν καθήσαμε σε κάποιο από αυτά. Αντί αυτού επισκεφθήκαμε το Chelsea Market, ένα εμπορικό με αρκετά μαγαζάκια φαγητού. Επισκεφθήκαμε το The Lobster Place όπου έχει ό,τι μπορείς να φανταστείς από θαλασσινά. Φάγαμε κάτι ωραία σάντουιτς με αστακό (lobster rolls), σούσι και αρκετά μύδια, στρείδια και οστρακοειδή. Λίγο ακριβά αλλά τα αξίζαν τα λεφτά τους.






Επόμενη στάση ήτανε το Greenwich Village (εκεί βρίσκεται και το μικρότερο σπίτι στον κόσμο) και το Washington Square Park. Ωραία μέρη για περπάτημα αν και δεν έχει να δεις κάτι το ιδιαίτερο, μόνο όμορφα σπίτια και γειτονιές. Αν σε ενδιαφέρουνε τα βινύλια κάτω ακριβώς από το Washington Park (στην Thompson Street) υπάρχει ένα καταπληκτικό δισκάδικο, το Generation Records, με πάρα πολλά βινύλια, κυρίως μέταλ και ροκ. Το επισκέφθηκα αλλά δεν αγόρασα τίποτα κυρίως γιατί σκέφτηκα πως να μεταφέρω όλους αυτούς τους δίσκους στο αεροπλάνο.






Προσπαθήσαμε να επισκεφτούμε και το Άγαλμα της Ελευθερίας αλλά η ουρά ήτανε τόσο μεγάλη που το όλο εγχείρημα ήτανε αποτρεπτικό. Μας είπανε ότι μπορούμε να αγοράσουμε τα εισιτήρια online αλλά η ουρά για όσους είχανε αγοράσει τα εισιτήριά τους online ήτανε ακόμα μεγαλύτερη, οπότε το αφήσαμε για άλλη μέρα (και τελικά δεν το επισκεφτήκαμε καθόλου). Αν έχεις πολύ όρεξη να το δεις ίσως αξίζει να περιμένεις, αλλά και πάλι μας είπανε ότι και να πας στο Άγαλμα της Ελευθερίας δεν μπορείς να ανεβείς πάνω, οι λίστες αναμονής είναι 3 και 4 μήνες.

Περπατήσαμε αρκετά στη Νέα Υόρκη, νομίζω ότι αυτό είναι το μυστικό για να τη γνωρίσεις. Το περπάτημα. Πήγαμε Wall Street (εκεί κοντά έχει και έναν πεζόδρομο γεμάτο εστιατόρια, το Stone street που αξίζει να κάτσεις για φαγητό), στο Soho, περπατήσαμε στο Pier 17, περπατήσαμε στο Times Square, που εδώ που τα λέμε δεν είναι καν square, ένα δρόμος είναι που έγινε πεζόδρομος γεμάτος μαγαζιά και φανταχτερές ηλεκτρονικές πινακίδες αριστερά και δεξιά (δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση), περπατήσαμε στη 5th Avenue όπου βρίσκονται μερικά από τα πιο ακριβά μαγαζιά του κόσμου, και στη Madison Avenue (δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να δεις εκεί).
















Περπατήσαμε επίσης στο κεντρικό πάρκο του Manhattan (ευτυχώς είχε καλό καιρό εκείνη την ημέρα) όπου μπορείς να κάνεις και ποδήλατο, και επισκεφθήκαμε και το Μητροπολιτικό μουσείο που είναι μέσα στο κεντρικό πάρκο. Η είσοδος για το μουσείο είναι 20 δολλάρια, αλλά μην πληρώσεις τόσο. 20 δολλάρια είναι η προτεινόμενη τιμή, μπορείς να πληρώσεις όσα θέλεις με το να το πεις στο ταμείο. Εμείς πληρώσαμε 5 δολλάρια ο καθένας. Γενικώς αν θέλεις να επισκεφθείς το μητροπολιτικό μουσείο πρέπει να έχεις αρκετό χρόνο, τουλάχιστον μια μέρα (κλείνει στις 5.30 το απόγευμα). Οι αίθουσες είναι αρκετά μεγάλες και για να τις γυρίσεις θέλεις ώρες. Μόνο στην ελληνορωμαϊκή πτέρυγα έφαγα τρεις ώρες και δεν τα είδα όλα, οπότε καταλαβαίνεις για τι αίθουσες μιλάμε.






Ένα άλλο μουσείο που επισκέφθηκα ήτανε και το μουσείο του σέξ (στην ουσία αυτό και το μητροπολιτικό ήτανε τα μόνο που κατάφερα να επισκεφθώ). Για να ακριβολογώ δεν ήτανε ακριβώς μουσείο του σέξ, αλλά περισσότερο το σέξ μέσα από την τέχνη. Έδειχνε δηλαδή πως το σεξ έχει εξελιχθεί μέσα από την τέχνη (περιοδικά, κινηματογράφος, κόμιξ, φωτογραφία κλπ) από τα μέσα του 19ου αιώνος μέχρι σήμερα. Η είσοδος είναι 15 δολλάρια. Το καλό με αυτό το μουσείο είναι ότι βρίσκεται κοντά στο Empire State Building, στο Flat Iron Building και στο Eataly (ένα εμπορικό γεμάτο delicatessen λιχουδιές), οπότε αν επισκεφθείς ένα από αυτά τα δύο κτήρια μπορείς πολύ εύκολα να επισκεφθείς και το μουσείο.

Η είσοδος στο Empire State Building είναι 21 δολλάρια. Το κακό είναι ότι πρέπει να είσαι τυχερός για να μην πέσεις σε ουρά. Η χρόνος αναμονής για να ανεβείς στην κορυφή είναι περίπου δύο ώρες, αλλά αξίζει τον κόπο καθώς βλέπεις όλη τη Νέα Υόρκη και το New Jersey. Με το εισιτήριο ανεβαίνεις μέχρι τον 86ο όροφο. Αν θέλεις να ανεβείς μέχρι και τον 102ο (το πιο ψηλό σημείο) πρέπει να πληρώσεις άλλα 15 δολλάρια. Αν δε θέλεις να περιμένεις στην ουρά μπορείς να αγοράσεις τα queue jumbers από τους πωλητές έξω από το κτήριο, αλλά πληρώνεις 50 δολλάρια (και μπορείς να δεις ακόμα ένα αξιοθέατο). Λίγο ακριβά αλλά αν δεν έχεις χρόνο να περιμένεις ίσως να αξίζει.

Ένα άλλο αξιοθέατο που μπορείς να επισκεφθείς είναι και το Grand Central Terminal, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός, όπου στο υπόγειό του έχει πάρα πολλά μαγαζάκια και εστιατόρια. Εκεί βρήκα και το καλύτερο cheesecake που έφαγα ποτέ, to Junior's.











Στη Νέα Υόρκη έφαγα και την καλύτερη μοσχαρίσια μπριζόλα της ζωής μου. Αξίζει να επισκεφθείς το εστιατόριο του Peter Luger και να απολαύσεις μάι από τις μπριζόλες του. Η κράτηση είναι απαραίτητη και το εστιατόριο δέχεται μόνο μετρητά. Είναι λίγο ακριβό (να υπολογίζεις γύρω στα 50 ευρώ το άτομο) αλλά αξίζει τον κόπο (συν του ότι είναι από τα πιο φθηνά μπριζολάδικα τέτοιου τύπου στη Νέα Υόρκη).